BAKIŞ AÇISI

Dr. Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini öğretirken onlara şu olayı okur:
" Hasta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce
anlaşılmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer ya da kişi kavramı yok. Yalnız,
nasıl oluyorsa, kendi adı söylendiğinde tepki veriyor.
Son altı aydır onun yanındayım, ne görünüşü için bir caba sarf ediyor
ne de bakim yapılırken yardımcı oluyor. Onu hep başkaları besliyor,
yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi
gerekiyor. Gömleği salyalarından dolayı sürekli leke içinde. Yürümüyor.
Uykusu sürekli düzensiz. Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi
uyandırıyor. Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir sebep
yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana kadar da feryat figan
bağırıyor.
Bu olayı okuduktan sonra, Ruskin öğrencilerine böyle birinin bakımını üstlenmek isteyip istemediklerini sorar.
Öğrenciler bunu yapamayacaklarını söylerler. Ruskin, kendisinin bunu
büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini söyleyince
öğrenciler şaşırırlar. Daha sonra Ruskin hastanın fotoğrafını
dolaştırmaya baslar. Fotoğraftaki doktorun altı aylık kızıdır. Dr.
Ruskin, Amerikan Tip Birliği Dergisindeki makalesinde,(günümüzde çok
yaşandığı gibi ) gülünç bir yanlış anlamanın insana nasıl tamamen
farklı bir perspektif kazandıracağını anlatmaktadır. Belki de hayatta
yaşadığımız birçok şey bize önyargılarımız ve bakış acılarımız
tarafından dayanılmaz ve zor gözükebilir...
Allen Klein'den

[url=https://www.facebook.com/photo.php?pid=3456298&op=1&view=all&subj=316099934894&aid=-1&auser=0&oid=316099934894&id=117945442556][img][Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

çok güzeldi sonuna şaşırdım

evet çok hoştu ön yargı en kötü şeyyy