MUTLU OLABİLMEK İÇİN İÇİNİZDEKİ ÇOCUĞU ÖLDÜRMEYİN...!!!

Dev yazar Dostoyevski’nin bir sözü var. Diyor ki, “Her insan birer
çocuktur, birçok insan mutlu olduğunu, aslında çocuk olduğunu bilmediği
için mutsuzdur.”

Bazen insan mutlu olduğunu bilmez gerçekten, onu
üzen küçük bir ayrıntıya takılı kaldığı için yaşadığı mutluluğun tadını
çıkaramayabilir ya da hayal kırıklığına uğramaktan, o mutluluğu
kaybetmekten korktuğu için geleceğe dönük bir endişeyle o anki
mutluluğunu görmezden gelebilir ya da mutsuzluğa çok alıştığı için
mutluluk onu korkutabilir, ya da "Saatler" romanının kahramanlarından
birinin söylediği gibi “ileride mutlu olacağını büyükçe düşünüp aslında o
an mutlu olduğunu” kavramayabilir insan…

Çocukluğunu unutan her
büyük, büyük değildir çünkü.

Buradan şuna gelmek istiyorum; Hep
mutluluğu ararız ama bazen onu bulduğumuzda, aradığımızı bulduğumuza
inanmayabiliriz ya da o güne dek tatmadığımız türde bir mutluluğa
ulaştığımızda daha önce hiç hissetmediğimiz için o duygunun mutluluk
olduğunu tanımayabiliriz.

Belki buna benzer birçok nedenden
dolayı “mutluyken” de “mutsuz” olabiliriz.Sanabiliriz. Birçok
“mutsuzluk” adacığına bakarak içinde bulunduğumuz “mutluluk denizini”
görmeyebiliriz, bu barışlardan, dostluklardan, anlaşmalardan,
çözümlerden almanız gereken mutluluğu almayabiliriz.

Kendimizi
mutsuz hissedebiliriz. Gözlerdeki parlaklık, neşe belki de yüze vuran iç
aydınlığı anlatan mutluluğu belki büyüdüğümüz için fark edemeyiz.
İçimizdeki çocuğu unutabilir, öteleyebiliriz…

Tekrarlayayım.
Dostoyevski’nin bir lafı var.
Diyor ki, “birçok insan çocuk olduğunu,
mutlu olduğunu bilmediği için mutsuzdur.” Çok doğru bir söz. Bence
mutluluk çocuk olmaktır. Büyüdükçe, yaşadıkça, gördükçe, bir çocuk kadar
mutlu olabilmek nasıl mümkün olur ki?

Çünkü onu(mutluluğu)
kocaman olup arıyorsak ve elde etmek için yöntemler üretiyorsak asla
sahip değilizdir…

Kurnazlık şeytanla işbirliği yapmaktır.
Sorumluluğa kolaylık aramaktır. Fakat insan ancak sorumsuzken mutludur.
Sorumsuzluk çocukluktur. Sorumsuzluk mutluluktur.

Bakın yine
tekrar ediyorum: adı mutluluk. Adı bile sanki eski sandıktan çıkarılmış
bir ceviz likörü gibi. Belki sabun köpüğü gibi aynı! Mis gibi kokuyor,
rengârenk parlıyor; tüm pislikleri akıtıyor içinden...

Gel gör
ki, çok çabuk geçiyor etkisi. Hayata burun üstü dalınca patlıyor. O
yüzden sık sık mutlu olacak minik şeyler bulmak lazım.

Belki
“minik” biri olmak lazım. Çocuklaşmak lazım; mutlu olmak için
gerekenleri bilmek, ona göre davranmak lazım. Geçici, anlık bir şeydi
kaybettim demeyip, yeniden, yine hayatı neşeyle sadece köpürtmek lazım!
Galiba büyükler gibi değil, çocuklar gibi suya, sabuna azıcık dokunmak
lazım… Üşümemek lazım. Eğlenmek gülmek lazım.

Çünkü kiraz ve
dutların tadını bile ancak kuşlar ve çocuklar biliyor…

teşekkürler