Yakın Ne Kadar Yakındır ?

Yakın Ne Kadar Yakındır ?


Birbirini yıllardır görmeyen akrabalar ve eski dostlar vardır. Asla ama asla biraraya gelmezler.

Torununu yirmibeş yıldır görmeyen babaanne, kardeşiyle on yıldır konuşmayan ağabey, oğluyla çocukluğundan beri irtibatı olmayan baba, beş yıl önce yolları ayrılmış iki eski ...Ne bileyim tuhaf gelir bana.

Ama insan yaşadıkça ve şahit oldukça anlıyor galiba."Hımmm" çekiyor içinden. "Demek böyle böyle kopuyormuş insanlar"Yakınlarınız...Çoook yakın arkadaşlarınız mesela.

Hiç düşündünüz mü nedir sizi birbirinize yakın kılan?

Birlikte gülebilmek mi? Ya da ağlayabilmek mi? Ortak bir endişeyi büyütmek mi?Gerçekten niye seversiniz arkadaşlarınızı?

Peki ya akrabalarınız?.Kardeşinizi veya annenizi neden sevdiğinizi hiç düşündünüz mü? Kocanızı? Karınızı? Çocuğunuzu?..Sadece damarlarınızda aynı kanı taşıyor olmanız mıdır sebep? Aynı kanı taşıdıklarınızı sevmezseniz Allah günah yazar diye korktuğunuzdan mı? Kan mı çeker gerçekten? Var mıdır böyle bir içgüdüsel dürtü?Bir gün o dürtüyü darmadağın eden bir gerçek hayatla karşılaştığınızda hissettiklerinizi tanıyor musunuz?

Yırtıcı bir hayvanın öfkesine benzer içinize yayılan duygu.Bembeyaz bir kar yığının üzerine yavaş yavaş akan ve sıcaklığıyla kan eriten bir kan gibidir o öfke.Eşsizdir.Sıradan bir öfkeye benzemez.Çünkü sıradan bir hayal kırıklığından doğmamıştır.Binlerce hayal kırıklığı birikir içinizde, kuytuda bir yerde... Sizin bile haberiniz olmaz bu birikenden.

"Affettiğinizi, hesaplaşabildiğinizi, umursamadığınızı, artık önemsemediğinizi" zannedersiniz. Ama bir gün.İşte o beyaz karı eriten kırmızı kan gibi sızmaya başlar öfkeniz.Bu bir öfke patlaması değildir, hayır!Bedeniniz bunca yıldır biriktirdiği zehiri dökmektedir.İçiniz soğumaya başlar yavaş yavaş, yavaş yavaş, yavaş yavaş.O soğukta sakinlikle koparıp atarsınız sizi birleştiren bütün yakın bağları...

"Günah" bile korkutmaz artık sizi.Ve sonunda bir gün; ne kan, ne akrabalık, ne güzel günlerin anısı, ne belediye, ne de yeminler alanla vereni birarada tutabilir artık.Birbirini bir daha görmeyen "yakınlar" vardır.Asla ama asla biraraya gelmezler.Herkes kendi kapısından bakmaktadır kar içindeki o bahçeye.Veren çokk verdiğini düşünür, alan hep az aldığını...

Ayrılığı hepiniz tanırsınız. Tanırsınız ama hiç düşündünüz mü neden seversiniz yakınlarınızı? Arkadaşınızı, eşinizi, annenizi, babanızı? Neden?

İclal Aydın