televizyon ve ailemiz

Zaman zaman anne, babalardan, zaman zaman da gençlerden aldığım mektuplarla telefonların ortak özelliği çarpıcı: İki taraf da huzursuzluktan söz ediyor...

Gerçi gençler aile baskısından, anlayışsızlıktan, yaşlılar ise gençlerin uçarılığından, sorumsuzluğundan, dersleri ve okulu asmasından yakınmada, ama iki tarafın buluştuğu nokta aynı: Huzursuzluk. Aile huzurumuz kalmadı demeye getiriyorlar.

Geçenlerde bir psikiyatrist dostumla konuşuyorum. O da aile içi çatışmaların arttığını vurguluyor ve özellikle gençler arasında intiharların arttığını söylüyor.

Bana da kara kara düşünmek kalıyor: Neden bu hale gel­dik?

Gerçi Batılı toplumlara oranla iyi durumdayız. Gelişmiş Batı dünyası ile karşılaştırıldığında evden kaçmalar ve intihar­lar ürkütücü boyutlarda değil. Yine de bir tırmanış gösterdiğine dair işaretler var. Daha fazla gecikmeden tedbir almak lâzım.


Sözün burasında size "Türkiye'de Televizyon ve Aile" ko­nulu resmî bir araştırmadan söz edeceğim.
Araştırmaya göre durum vahim! Çünkü:

[b]1. [/b] Yüzde doksanı müslüman olan toplumumuzun ekranla­rına gelen insanların sadece yüzde 20'si müslüman. Yüzde 44.1'i hıristiyan, gerisi Yahudi, yahut putperest.

[b]2. [/b] Ekrandaki ailelerin eğitim düzeyiyle eğitim düzeyimiz, varlıklarıyla varlığımız, terbiye anlayışlarıyla terbiye anlayışımız uyuşmuyor. Yer yer taban tabana zıtlaşıyor.

[b]3. [/b] Ekrandaki ailelerin namus anlayışı, bizim toplum ekse­riyetinin "hayvanı" saydığı ölçülerde. Her türlü sapıklık kol geziyor.

[b]4. [/b] Dizilerdeki insan ilişkileri yapay. İnsanlarda yardımlaş­ma duygusu yok. Herşey menfaat üzerine dönüyor.

[b]5.[/b] Televizyonda yoğun biçimde gösterilen aile yapısının yüzde 20'si Amerikan tipi. İstanbul tipi aile yüzdesi yal­nızca yüzde l4.

[b]6. [/b] Sık sık ekrana sürülen tiplerden yüzde 74'ü üst gelir grubundan. Toplumumuzda ekseriyeti teşkil eden gelir gruplarının ekrana yansıma oranı ise yalnızca yüzde 26.

[b]Sonuç: [/b]Ekranda seyrettiğimiz insan modeli ve aile yapısı ile bizim insan modelimiz ve aile yapımız arasında hiçbir bağ yok... Televizyonlarımızdaki aileler aile hayatımızın bir iz dü­şümü değil.

Peki maksat nedir? Araştırmacılar şöyle bir kanaat öne sü­rüyorlar. Diyorlar ki: '[b]Amaç, toplumun içinde yaşamadığı bir hayatı ve dünyayı, topluma dört-beş saat yaşatmak."[/b] Bunun tercümesi de şudur: [b]Toplumu meşgul etmek, dü­şünmesini önlemek. Özetle, toplumu gereksiz şeylerle oyala­mak.[/b][b] Bu zokayı hepimiz yuttuk galiba, yuttuk ve aile huzurumu­zu kurban ettik.[/b]


Her akşam tüm aile televizyon karşısına geçip, bize hiç benzemeyen aileleri keyifle seyrediyoruz.
Ne zamana kadar sürüyor bu keyif? Aile içi çatlaklar olu­şana kadar. Aile huzurumuz kaçana kadar. Bize benzemez ai­leleri seyrede seyrede kendi benliğimizden uzaklaşıp melezle-şince ve melezleşmenin faturası şu veya bu şekilde burnumu­za dayanınca aklımız başımıza gelir gibi oluyor. Yazık ki, kay­bolanı bulmak zordur. Giden kolay kolay geri dönmüyor.


Biliyor musunuz Amerika bu tehlikeyi neden sonra sezmiş ve aile yapısını kuvvetlendirici tedbirlere yönelmiştir. Devlet, gerçek Amerikan ailesini Amerikan vatandaşlarına anlatan ve onları öyle olmaya özendiren özel diziler yapıyor.


Resmî ka­nallarda ağırlıklı olarak bunları yayınlıyor. Maksat Amerikan ailesinin geleneksel hususiyetlerini korumak ve aileyi kurtar­mak.Çünkü aileyi kurtaramayan toplumların bir süre sonra var­lıklarının tehlikeye düşeceğini gördüler. Biz aynı gerçeği acaba ne zaman göreceğiz?
Yavuz Bahadıroğlu-Hayata Dilekçe