babalar ve kızları

[table][tr][td:3992 class=story_image_cell][img(200,200)][Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
[/td][/tr][/table]
Yolun yarısı birkaç ay evvel bitti. Çocukluğuma, genç kızlığıma ait ne çok anım var, andıkça gülümsüyorum.
Kuşak çatışması diye bir terim vardı benim gençliğimde, aileler ve çocuklar arasındaki anlaşmazlıkların genel adıydı. Şimdi pek kulağıma çalınmıyor bu söz. Yeni ebeveynler daha bilinçliler sanırım, çocuğun psikolojisi üzerine ciddi yatırım yapıyorlar. Doğrusu da bu elbette ama bizim dönemde çocuğun psikolojisi bozulması ne demek, iki tane patlattın mı, bir de yer çarpar şeklindeki eğitim şekli daha revaçtaydı. Bizim nesilden iki tokat yemeden büyümüş az adam çıkar.
Annemden iki tane popoya şaplak yemişliğim vardır, banyo yapmayacağım diye kadının burnundan getirmiştim yanılmıyorsam, kadıncağız kan ter içinde, odun atılarak yanan şofben zaten banyoyu hamama çevirmiş, bir de ben sürekli ağlıyorum, bir tek o zaman kabama doğru vurmuştu. Babamdan yediğim dayağın ise sayısını hatırlamam, bir de eli ağır olur ya erkeklerin, ne can acıtır bilemezler, ellerini de ayarlayamazlar. En büyük falakayı sigara içerken yakalandığımda yemiştim. Bazen düşünüyorum, keşke daha okkalı vursaymış ama artık çok geç, artık tiryakiyim. Zaten dayak yedim diye inat edip daha fazla içmiştim.
Ne garip değil mi? En çok babadan korkup, ondan çekinip, en az paylaşımı onunla sağlayıp, yine de en çok babayı sever kız çocuğu. Çoğumuzun ilk aşkıdır babamız. Büyüyüp genç kız, hatta kocaman kadın olduğumuzda bile, ona benzeyen, onun gibi davranan bir adam arar dururuz. Nadir durumlar haricinde, çoğumuzun kahramanı babasıdır. O dönemde ne kadar büyük ve sihirli bir dev gibi görünür gözümüze, benim için hala öyledir gerçi. Bizim için baba, ilk karşı cins modelidir. O ne yaparsa doğrudur. En yakışıklı, en güçlü, en tatlı baba bizimkidir. Yıllar geçip de annemize yaptıklarını, iyi bir eş olup olmadığını, erkek yanını sorgulamaya başladığımız güne kadar kusursuzdur gözümüzde. Gerçi genellikle, büyüyünce de ne yaparsa yapsın değişmez hislerimiz.
Babalar farkında olmadan kız çocuklarının hayatına rota çizeler. Okutmak, beslemek falan çok önemli değildir. Bilinçaltına bir erkek modeli koyarlar, biz de yıllarca o adamı arar dururuz. Onun gibi yürüyen, onun gibi konuşan, onun gibi giyinen, ona benzeyen, öyle sert ya da sevecen, her ne özelliği varsa babamızın, bir erkekte olması gereken değerlerin onlar olduğu beynimizin arkasına yazılır. Öyle ya o bizim kahramanımız değil midir?
Yıllar geçer, aşk zamanı gelir çatar. Biz hep karşımızdaki erkekte sorun buluruz. Aslında fark etmeden babamızı ararız o adamlarda. Eğer sevgisini gösteremeyen bir baba tarafından büyütülmüşsek, kedi gibi her başımızı okşayanın ayaklarına sürünür, sevgi dileniriz. Baba sevgisinden yoksun büyüyen kadınlar, çoğunlukla, gidip sorunlu adamları bulurlar. Nerede canını yakacak, ona eziyet edecek adam var, mıknatıs gibi çeker kendine bu gurubun kadınları. Başka zaman bu konuyu tekrar yazarız ama işin özü şudur: Bir baba hiç farkında olmadan kızının kaderini yazar. İşte, bu yüzden baba olmak çok önemlidir. Baba olan bir adam unutmamalıdır ki, ne fakirlik, ne cehalet, ne de başka bir yoksunluk, kız çocuğuna sevgisini göstermemek kadar zarar verebilir. Bir kadın sadece o sevginin boşluğunu doldurmak için, bir ömür boyu yanlış sevdalara koşacaktır. [b]Babalar günü kutlu olsun![/b]