BİR ALDATMA HİKAYESİ

Bir adam
anlatıyor ve bir avukat dinliyor:

Karımı 1998'in sonbaharında
kaybettim....Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi
için hastanelerde geçirmiştik. Karım , her evlilik yıldönümümüzde ikimizin
fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar bizim hayatımızın gölgeleri"
derdi..

Öldüğünde,yedi tane resmimiz vardı.97'in bir gecesinde onu
aldattım.Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık
kalacağımı söylerdim.

Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım.
Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece "Biliyorum" dedi.

İzmir'e kar
yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim.Fotoğraflarımıza bakıyordum yine... Her
çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim.A.R.K.A.S.I.N.
Gerisi için yılları yetmemişti.Ama sanırım "Arkasına bak"yazmaya filan
niyetlenmişti. Hemen çerçevelerin arkasına baktım.Hiçbir şey yoktu.Sonra birşey
dürttü beni, hepsini teker teker
söktüm.

İnanabiliyormusunuz,herbirinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için
sevgi dolu sözler yazmıştı.1997'dekiresmimizin içinden çıkan zarf ise
simsiyahtı. Ve içinden şu sözler çıktı: "14 Mart1997/Gözlerin bana başka birine
dokunmuş gibi baktı /Söylemene gerek yok,biliyorum..." 2002'deyiz.

Onu
kaybedeli 4,aldatalı 5 yıl oluyor.İçim acıyor şimdi.
Çünkü kadınlar biliyor,
hissediyor..