UMUT VARMIŞ HAYATTA

İnsan dünyaya gözlerini ilk açtığında sadece kendini görürmüş. Yani kendisiyle dünyanın geri kalanını birbirinden ayıramazmış. Etrafını, gördüğü her şeyi kendisiyle bir bütün olarak algılarmış.
Zamanla, “ben” diye bir şey olduğunu anlarmış. Önce kendi elini, bedenini tanımaya başlarmış. “Ben” olunca elbette “ben olmayan” da oluyormuş. Kendisinin dışında bir varlık olan annesini tanırmış sonra. Ya da onun yerine koyduğu birini. Sonra başka insanları, eşyaları.
Böylece, bir bütünlük içinde olma duygusunu yitirirmiş. Ve bütün ömrü, hatırlayamadığı bir geçmişte yitirdiği o bütünlük duygusunu aramakla geçermiş.
Kendisiyle bir bütün oluşturacağı, hayatını paylaşacağı o insanı ararmış, biraz büyüyünce. Ve harcayacağı emekle varoluşunu gerçekleştirebilmek için, sevdiği işini, mesleğini ararmış. Çünkü bilmeden bilirmiş ki, ne yapıyorsa ve nasıl yapıyorsa kendisi o olurmuş.
Ayrı bir varlık olarak kendisini gördükçe, aslında aradığı hep kendisi olurmuş. Kitaplarda, düşüncelerde ararmış. Gruplarda, inançlarda, bağlılıklarda. Yaşamı, anlamı, paylaşmayı ararmış.
Tekrar tekrar ararmış bunları. Buldukça ve kaybettikçe, yaklaştıkça ve elinden kaçırdıkça. Yanılgılar yaşadıkça, tekrar tekrar ararmış.
Arayışını hep, kendi varlığını farkına varmasına neden olan yöntemle yaparmış. Bütünlüğü bozmaya çalışarak.
Aramak ve büyümek, sınırları çoğaltmak oluyormuş. Eskiden bilmediğini, sınırlar dolayısıyla bilir oluyormuş. İnsanın çenesi neresi? Yanağı, alnı… Her şey sınırlarla anlaşılıyormuş.
Doğru nedir, ne zaman aferin denir, ne yaparsam sevilirim?
Nasıl güvende olurum? Ailem, cemaatim, ülkem…
Tanımak, anlamak, tanımlamak sınırları belirlemekle oluyormuş. Başka bir yol yokmuş.
Ama bu yol, hatırlayamadığı geçmişinde bütünlüğü kaybetmiş olmanın acısını da hissettirirmiş sürekli. O acıyı hiç sevmezmiş. Onu hissetmediği eski günlerine dönmek istermiş. Çok eski, en eski günlerine. İlk güne, ilk günden bile öncesine.
Bazı geceler, hatırlamadığı o zamanlardaki gibi yatarmış yatağında. Öyle uyurmuş. Huzur, bütünlük, güven içinde olmak isteğini, öyle anlatırmış. Anlattığını bilmeden anlatırmış bunu. Anne karnındaki gibi, dizlerini göğsüne çekerek, belinden yukarısını öne eğerek cenin pozisyonda uyurmuş.
Aslında o günleri hatırlarmış. Hatırladığını bilmezmiş ama hatırlarmış. Çünkü yaşanan hiçbir şey yaşanmamış kabul edilemiyormuş. Her şey bir yerlerde kaydediliyormuş. Kiramen Katibin melekleri varmış, onlar her şeyi yazıyormuş. Aslında onlar yokmuş, ama her şey yazılıyormuş. Belki de omurilikte saklanıyormuş bu bilgiler. Ve kaydedilen her şey, her yeni doğan insana aktarılıyormuş.
Bu nedenle, dedesinin neler yaşadığını da biliyormuş insan. Onun annesinin dedesinin babaannesinin… kuşaklar önceki atasının ne yaşadığını, nasıl yaşadığını da biliyormuş. İnsanın doğayla arasındaki sınırın böyle olmadığı, çatışmadığı, birbirini sömürmediği zamanlardaki o hayatı da biliyormuş. Bilmeden biliyormuş bunları.
Ama yaşanan hiçbir şey yaşanmamış kabul edilemiyormuş işte. Aynı şekilde, farkına varılan veya üretilen bir gerçek de yok sayılamıyormuş.
Artık sınırlar varmış. Dünya öyle algılanıyormuş. Zaman da parçalara ayrılarak, sınırlar belirlenerek kavranabiliyormuş. Saatlerle, günlerle, yıllarla somutlaşabiliyormuş.
Başka yolu yokmuş. Bu sınırlamalarla, bu kavrayış biçimiyle devam edilecekmiş. Bölen, ayıran bu şeyler, aynı zamanda sevinçlerin, dostları selamlamanın, güzel dileklerin vesilesi olacakmış. Zamanı parçalara ayıran her kabul, yeni bir başlangıcın da adı olacakmış.
Sevgi dolu bir hayatın, barış dolu bir dünyanın umudu yaratılacakmış, her yeni başlangıçta.
ve bu yılbaşı, herkese mutluluk getirecekmiş.
Zafer Köse



.

çok güzel yazıydı emeğine sağlık ablam

okuduğun için ben teşekkür ediyorum canım,sevgiyle kal...

çok doğru vede güzel yazıydı
teşekkürler

[quote]Zamanı parçalara ayıran her kabul, yeni bir başlangıcın da adı olacakmış.[/quote] teşkkürler güzel bi yazı olmuş