ölmek istiyorum diyenlere

[b][color:2f51=#ff0000]INTIHAR ETMEK;
Söylemesi ne kadar kolay degil mi ?..
Neden intihar edeceksin? Askina karsilik wermeyen , seni umursamayan, intihar etmene üzülmeyecek olan, biraz üzülse bile iki gün sonra unutup gidecek olan bir kiz icin mi? Intihar etmen neyi cözecek ki? Sana kazandirdigi ne olacak? Kaybettirdikleri ne olacak? Düsündün mü? Ben düsündüm...Kazandirdigi koca bir hic!..Kaybettirdigi koca bir hayat...Sewdiklein...Herseyin...Atlamak kolay...Peki ya sonrasi? ..Ebediyyen cehennem...Arkadan da biraktigin gözü yasli insanlar...Seni takmayan bir kiz...

HIKAYEME BASLIYORUM ;
Ben hic olamadigim kadar mutsuz oldum, ne yasadigimi bilmiyorum...Hatirladigim tek sey artik yasamak istemeyisimdi...Önce biraz düsündüm, hayati gercekten istemiyor muydum? Sonunda kararimi werdim...
Kendimi odama kapattim we en cok sewdigim sarkinin sesini sonuna kadar actim...(Badem-Geceyedir Küsmelerim) Insanlar rahatsiz olmustu sesten herkes cikmisti balkona we tepkilerini gösteriyordu. Ama bilmedikleri o kücük odada bir hayat tükeniyordu.Elime resmini almaya bile korktum...Ictigim ilaclar etkisini gösterirken yawas yawas bulaniklasan resmine sadece uzaktan bakabiliyordum we agliyordum...Ne icin agladigimi bilmiyorum? Senin icin mi? Yoksa hayati böyle erken terkettigim icin mi? Kimseye weda etmemistim, sadece kücük bir kagida bir iki cümle karaladim..." Beni affet anne ". Sonra uyusan wücudumdan we ilaclarin mide bulantisindan baska birsey hissetmedim...O an baska bir hayata baslamis gibi oldum...Kendime geldigimde bir hastanede aglayan insanlarin arasindaydim...O insanlar yabanci degildi, hepsini taniyordum, ama bana en cok aci weren annemin feryadi oldu...O an anlamistim ÖLMÜSTÜM..
Hic bu kadar pisman olmamistim o an aklimda ne sen wardin ne de senden baska birsey...Yaptigim hatanin büyüklügünü anlamistim...Hersey icin cok gecti artik...Artik ne geri dönebilirdim ne de aciklama yapabilirdim...Olan olmustu bir anlik gafletle o güzel hayati hicbir degeri olmayan bir kisi yüzünden birakmistim...Senden nefret mi etmem gerekiyor yoksa baska birsey mi düsünmem gerekiyor? Halbuki senin bir sucun yoktu, sen demedin bana "öl" diye...Ama insan hatalarindan hep baskasini sorumlu tutar ya benimki de öyle bir direnisti. Hatami kabullenmek istemmiyordum. Günahindan korkuyordum. Zaten ben hep günahlari secmedim mi? Hayatta sende benim bir günahim degil miydin? Birden bu düsünceleri birakip etrafima geri döndüm.Herkes elinde bir telefon birilerini ariyordu...Aci haber erken duyulurmus derler ya bu da onlardan birisiydi...Zaman öyle cabuk geciyor ki ben her yerdeydim we benim adimin gectigi her yere ulasabiliyordum...Bir an seni gördüm yüzünde üzgün bir ifade wardi...Tepkisiz soguk bakiyordun etrafina ama bekledigim gibi kendini suclu hissetmiyordun, Sadece aciyordun basima gelenlere...Ben o an biraz daha pisman oldum neden yapmistim böyle birseyi, nasil kiydim kendime diye lanetler ediyordum...Camilerden sela sesleri geliyordu...Herkes , kim bu diye fisildiyordu , sonra beni hatirlayip sasiriyordu , herkesi görebiliyordum...Bir günüm wardi bu hayati bir daha göremeyecektim...Sadece bir günüm wardi...O an icin ne yapmak istedigimi düsündüm...Sadece annemi görmek istedim , ne kadar düsündüysem olmadi , göremedim...Bir kosusturmaca basladi. Etrafta tüm arkadaslarim , ailem we tanidigim tüm insanlar oradaydi...Herkes üzgün bir o kadar da cewap bekleyen sorularla bakiyorlardi etrafa...Kimse bilmiyordu neden ölümü sectigimi...We en kötüsü ben hala annemi göremiyordum, o yoktu...Sonra birden seni gördüm o kalabalik arasinda bos bos tabutuma bakiyordun...Gözünden bir iki damla yas akiyordu, ama senin icin nasil secmistim ölümü , seni sewiyorum derken yalan söylememistim...Ama ölümü sececek kadar seni sewmemisim, hayat daha güzelmis nasil yapmisim ? We o an gelmisti. Tabutumun basina toplanan insanlar yüzümün acilmasini bekliyordu...Ama bu bana aci weriyordu, istemiyordum beni görmelerini, herkesten utaniyordum...Kimseler görmesin istiyordum...Icim hic rahat degildi...Herkes aglayarak bakti yüzüme...Uzaktan baktigim o beden benim miydi? Birden hareketlendim gökyüzünden, bedenime dogru herkesin arasindan yawasca gectim...We tipki filmlerdeki gibi uzandim ölü bedenimin üzerine ...Bu bana daha da aci wermeye baslamisti...Birden annem geldi basima , kolunda iki kisi wardi...Agliyordu, onu hic böyle görmemistim we ben ondan ayrilmak istemiyordum...Geri dönmek istiyordum ona sarilmak, ben ölmedim sana saka yaptim diyerek yine dizlerine uzanmak istiyordum...Aglamak istiyordum ama olmuyordu, tüm acilarim icime akiyordu..." Affet beni anne " diye cigliklarim geziyordu tüm bedenimde...Bitsin bu izdirap canim cok aciyor diye yalwardim...Bir müddet sonra ilik ilik birsey hissettim yüzümde...Annemin gözyaslariydi we benim de gözümden yaslar geliyordu, agliyordum...Belki de annemin beni affetmesini bekliyordum...Sonra...Sicrayarak uyandim yatagimdan, her yerim sirilsiklam olmustu...We gözlerimden yaslar akiyordu, kendimi hic bu kadar rahat hissetmemistim..." cok sükür " dedim, hersey rüyaymis...Iki gün önce düsünmüstüm ölmeyi, iyiki yapmamisim...Hayat meger ne kadar degerliymis...Basli basina yasamak icin bir sebepmis hayat...Senin icin ölmek mi? Asla !.. Bu cani sen wermedin tabi ki bende...Kendime ait olmayan birseyi nasil alabilirim? Senin benim kalbimi aldigin gibi ben wicdansiz degilim...We birden artik sana üzülmeninde dogru olmadigini düsündüm. Hayat güzeldi we dewam ediyordu ne olursa olsun güzel hersey...Hicbirsey icin ölümü secmek dogru degil, günü gelince zaten o bizi sececek...Ben biraktim artik bu anlamsiz sawasi...Güzel günlerim war önümde, bir rüya neleri ögretti bana...En azindan beni kimse düsünmüyor demedim...Beni düsünen bir annem war we sewdigim dostlarim...Burada sen olmasanda olur hayat böylede dewam eder nasilsa...


[/color][/b]netten alıntıdır

sagol canım çok ibret verici bir hikaye. Allah dogru yoldan ayırmasın

allah dogru yoldan ayırmasın saol abla