selden gelen kardeş

[b][font:f0e5=Comic Sans MS][size=16][color:f0e5=blue]Babam biraz otoriter adamdı. Her istediğiniz zaman karşısına çıkıp da öyle laf edemezdiniz. İnşaat malzemeleri satıyor. Dükkanı da bir çiftlik arazisi gibi kocaman bir yerde...
Ben bir evin bir kızıyım. Daha doğrusu kızıydım... Şimdi hiç ama hiç ummadığım bir zamanda bir kardeşimin olduğunu öğrendim... Sevinelim mi üzülelim mi bilemediğimiz bir durumla karşı karşıya kaldık.
Geçtiğimiz günlerde Marmara’yı sular altında bırakan yağmur, birçok aileden can kaybına sebep olmuştu. Ama bize başka bir sürpriz yaptı? Babam işi gereği çok zaman çiftlik arazisi gibi olan dükkanda kalıyordu. Ama o akşam babam evdeydi.
Sabah çalan cep telefonuna, babam lavaboda olduğu için annem cevap vermişti. Yıllardan beri saklanan sır böylece ortaya çıkıyordu. Meğer babam, ikinci bir evlilik yapmıştı. Hem de hiç sessiz sedasız. İkinci hanıma da bir ayrı ev tutmuştu. Bu evliliğinden bir de kardeşim olmuş haberim yok. Hem de tam altı yaşında...
Annem bazı akşamlar babamı aradığında dükkanda cevap veren olmuyordu. Meğer kimi akşamlar dükkanda olmayıp öteki evine gidiyormuş... Sel sonucu ortaya çıkan mağduriyet bir sırrı da gün yüzüne çıkartmıştı.
Babamın ikinci hanımının oturduğu evi su basmıştı. Hanımı ve altı yaşındaki kızını komşular kurtarmış. Hastaneye kaldırmışlar. Kadıncağız o halde iken “yakınlarınız kim ise haber verelim” denildiğinde ister istemez babamın telefonunu vermiş. E haliyle, kocası değil mi, tabii ki onu verecek.
-Bu telefon kimin, diye sorduklarında, cevap vermiş:
-Eşimin telefonu.
Onlar da bu telefondan aramışlar babamı... Telefona çıkan anneme de babamın hastaneye kaldırılan hanımının ismini söyleyip, kocası falanca ile görüşmek istiyoruz, durum böyle böyle demişler.
Annem telefonda buz kesmişti. Ama babam telefona yetişip durumu öğrenince, çılgına dönmüştü:
-Nasıl, yaşıyorlar mı? Kızıma bir şey oldu mu?
Bunun üzerine, anneme ve bize hesap vermeye kalmadan acele çekip gitti... Annem ardından kendini yerlere atıyor, sinir krizine giriyordu. Ne yapacağımı şaşırmıştım. O gün ve ertesi gün babam ile doğru dürüst konuşamadık bile. Geleceğini ve her şeyi anlatacağını söyleyip kapatıyordu.
Annemi teselli etmek bana düşmüştü. Ne yalan söyleyeyim, annemin üzüntüsünü anlıyordum ama o andan itibaren beni bir heyecan sarmıştı. Yüzünü bile görmediğim kardeşimi görme heyecanı. Bu bir şaka mıydı? Bir rüya mı? Yoksa gerçekten bir kardeşim mi vardı?
Artık ne babamın saklayacak bir hali kalmıştı, ne bizim problem çıkartacak... Çünkü ortada bir sel ve mağdurları vardı. Sonunda babam yine otoriter halini takındı. Geldiğinde anneme dedi ki:
-Biricik karıcığım, seni hiçbir konuda mağdur ettim mi? Bu çocuk dünyaya gelecekmiş geldi. Yine eskisi gibi olacak her şey...
Annemin sessizce ağlamasına da ses çıkartmadı. Ne de olsa kocasını bir başkasıyla paylaştığını öğrenmişti. Bu, bir kadın için ölümden beter bir duyguydu. Babam bunu biliyordu. Annemi de aslında seviyordu. Ama annem halen olayın şokunu atlatabilmiş değil.
Bu selden belki herkes mağdur oldu. Ama ben bir kardeşe kavuştum. Bir gün okul çıkışı annemden gizli babamdan rica edip onu görmeye gittik. İlk karşılaşmamda o kadar sevindim ki anlatamam... Sarmalara doyamadım. O da beni hiç yabancılamadı. Kan çekiyor... Ne cici şey... Onu her gün göreceğim... Ama şimdilik annem ve kumasının aralarının olacağı günü bekliyorum.[/color][/size][/font][/b]
__________________