saçını süpürge eden kadınlar

[img][Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] Süpürge Eden Kadınlar
[img][Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

[/b]Hani şu ünlü şiirde anlatılan kadın, Ahmet Muhip Dıranas’ın, ne güzel komşumuzdun sen Fahriye Abla!Bizim komşu ablanın şiirdeki kadınla uzaktan yakından ilgisi yok. Ne balkonunda sarmaşıkları; ne rüzgarda açılan kısa etekleri var. Zaten onların dairesinde balkon da yoktu. Sıradan, bildiğiniz bir kadındır
Münevver Abla, şimdi nerdedir haberim yok. Ondan kalan en keskin anı, anneme gelip ağladığı zamanlardır. “S[img][Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] süpürge ettim, bu yaptıkları reva mı, Allah’ım al şu canımı, kurtar beni!”Münevver Abla’nın kocası alkolikti. Her akşam eve sarhoş gelir, mutlaka kavga edecek ve bağıracak bir sebep bulurdu. Kadıncağız,sırf çocuklar duymasın diye susar, adam ne isterse yapar, gıkını çıkarmazdı. Yine de dayak yerdi.
Aradan yıllar geçti, ben büyüdüm, aşklar, evlilikler yaşadım. Ara sıra aklıma düşer Münevver Abla. Anneme sordum bir gün, neden boşatmadınız elbirliğiyle diye; cevap sorundan daha acıydı. Kimsesi yokmuş Münevver Abla’nın, mesleği, ailesi yokmuş. Boşansa ne yapacakmış? Çocuklarla ortada kalır sefil olurmuş. İyi de, o alkolik adam eve para getirmiyordu ki, zaten kadın bir şekilde bakıyordu çocuklarına. Meğer dantel yapıp satıyormuş o zaman, eşe dosta örüyormuş, genç kızları olanlar hem acıdıklarından, hem kızlarının çeyizinde bulunsun diye alıyorlarmış.
Demek ki, Münevver Abla çaresiz değildi. Zaten çocuklarına o bakıyor, yapılacak erzak yine onun gözünün nurundan çıkıyordu. Peki, neden yıllarca saçlarını süpürge etmeye devam etti?
Eskiden böyle değildi diyor annem. Dul kadın olmak zor işmiş. Mahallede kimse dul kadın istemezmiş. Etraftan sarkan, rahatsız eden olurmuş. Kadınlar mutsuz bile olsalar, sırf adları dula çıkmasın, başlarında bir erkek görüntüsü olsun diye ayrılamazlarmış. Sonra boşanınca baba evine gidilemezmiş, baba tekrar kocaya yollarmış kızını. Toplum, dul kadına kötü gözle bakardı diyor annem. Şimdi öyle değilmiş.
Aslında değişen fazla bir şey yok. Sabah kadın programlarına göz atınca, devran dönmemiş de sadece şekil değiştirmiş gibi duruyor. Şimdi büyük şehirlerde devam eden bir çok evlilik, dulluk damgası olmasa da, yaşam kavgasına direnme güçsüzlüğünden yürüyor. Artık mor çatılar var, sığınma evleri var, çok canına tak eden gidip yardım alıyor, fakat bu gerçekten çaresiz olanların baş kaldırışı. Çaresi olan, istese eli ekmek tutan kadınlarımız hala saçlarını fırça yerine kullanmaya razı oluyor.
Ayrıca, şu dul kadını mahallede istemeyenler, diğer kadınlar değil mi? Kocalarını ayartacağını düşünen; eşine, evliliğine, kendine güvenemeyen hemcinslerimiz, onlar kışkırtmıyorlar mı etrafı, canından bezmiş bu dul kadınlara karşı?
Bir yanım da şu sarhoş enişteyi düşünüyor. Bu adam ilk evlendiğinde de bu halde miydi? Akşam sevinçle gelmiyor muydu? Çocuğu doğduğu gün, ilk kucağına aldığında içinden çığlıklar yükselmemiş miydi? Peki, o adama ne oldu? Bu adam neden bu kadar mutsuz ve kendini alkol şişelerinin ardına gizliyor? Neyle başa çıkamadı? Bir aile babasının, sarhoş eve gelip, ailenin mutsuzluk sebebi olmasına anlayış göstermek gibi bir düşüncem elbette yok. Sadece aklıma takılan, acaba bu noktaya gelene kadar neler yaşadı?
İşin özeti, dullar, evliler, bekarlar, bir kavgadır gidiyor. Kadınların derdi yıllar geçse de, şekli değişse ve modernize olsa da devam ediyor. Biraz bizim de silkelenip kendimize gelmemiz, taşın altına elimizi sokmamız gerekiyor. Gücümüzü, yapabileceklerimizi ortaya çıkarıp, hayata bir katkıda bulunmamız gerekiyor.
alıntı