beni nerede unuttunuz

Bende sizin gibi bir anneden ve babadan oldum. Ben ağlarken onlar gülmüş. Doğmadan önce kızda olsam erkekte adımın “Umut” olmasını istemişler. Her gittiği yere ümidi götürsün demişler. Kardeşim yok ailemin tek çocuğuyum , oysa ne çok isterdim bir kardeşimin olmasını.
Küçücük bir evim vardı. Tek göz oda, bir mutfak ve bir banyo. Bir bahçesi ve kümesimizde hayvanlar vardı. Birkaç kiraz ağacı ve altında kurulmuş salıncak. Hani o parklarda duranlar var ya onlar gibi değil. Bir araba lastiğinin iple ağaç dallarına sarkıtılmış hali. Babam çok severdi beni sallamayı, annem de o ağacın altında oturmayı. Kim bilir ne hayaller kurardı.
Her günün ilk ışıkları ile yeşeren umutlar vardır. Beni uyandırmaya kıyamayan annem, anlıma bir öpücük kondurur, koklardı. Babam işe gitmek için hazırlanırken annem ona yol öncesinde bir şeyler hazırlardı. Bir dilim ekmek üzerine sürülmüş bir parça umut. Bir bardak çay ile yerdi babam onu annemin elinden. Güne başlarken ilk işi “ya nasip kısmet” diyerek adım atmak olurdu sokağa, elide küfesi ile. Annemin dualı bakışları arasında umutla çıkardı. Herkes gibi sokaklara düşer açılığını unutuncaya kadar çalışırdı. Her günün akşamı yorgunluktan iki büklüm olmuş beli ile dönerdi. Kısmetine ne düşmüş ise getirirdi, paylaşırdı bizimle. Yorgunluğunu atmak ise bana düşerdi. Babamın bana anlattığı hikayeleri oynardım onunla. Kah pamuk prenses olurdum kah kül kedisi. Ne olduğumun ne önemi var ki her masalda varım ben. Annemde eşlik ederdi bazen bize, “Sultanım” derdi babam, O’na “Sultanım” diye severdi. Ne babamın nede annemin dudaklarından duydum “of” diye bir ses. Ne olduğunu anlayamadığım zamanlarda bakışlar ile anlaşır, bir tebessüm ile yeni bir umut olduğunu hatırlatırlardı birbirlerine. Ayrı dilleri vardı sanki ikisinin de, konuşmadan, anlaştıklarını fark ederdim. Birbirlerinin zihinlerini okurmuşçasına her şey olur biter ama kimse anlamazdı.
Saçları gece kadar siyahtı ama gözleri deniz kadar mavi, yüzü ise ay kadar parlak. Tıpkı masallardaki sultanlar gibi, tıpkı babamın dediği gibi. Ne bana ne babama sesini yükseltmezdi. İdare etmenin ne olduğunu bilir, ama cimrilik yapmazdı. Kendine bakmazdı, bakamazdı, benden fırsat bulamazdı. O küçük bahçemizin içinde akşama kadar dolaşır mutlaka bir uğraşı olurdu. Hafta da bir gün temizlik günüydü. Her şeyi siler ürdü. Hem evi hem de bahçeyi. Annem ile çamaşır yıkamanın zevki de bir başkaydı o gün. Oyundu benim için her çamaşır günü. Bahçede yakılan ateşin ortasına bırakılmış büyük bir kazan içinde fokurdaya sıcak su. Sabun kokulu hayallerimiz kadar beyaz çamaşırlar asılırdı. Aralarında koşuşturduğum zamanlarda annemin beni yakalaması için dua ederdim. Yakalayıp öpmesi için, her zaman ağırdan alırdım kendimi. Kahkahasını hiç duymadım ama hep tebessüm ederdi. Dedim ya O, sultanlar kadar asildi. Asaleti soyundan değil kendindendi. Ne giydiğine değil onu nasıl taşıdığına dikkat ederdi. Tıpkı babamın dünyayı sırtında taşıdığı gibi. Yavaş ve ağır ağır yürürdü ama yere basmazdı sanki uçarcasına giderdi. Babam dünyaca yükü , annem ise dünya yükünü taşırdı omuzlarında.
İnce uzun parmaklı narin elleri ile saçlarımı okşardı annem. Umudum diye severdi. Kanaatkardı annem gelenle yetinir gerisi için umut derdi gözleri.
“Umut en güzel nimet” der bölüp bizlere paylaştırırdı biri bana, biri babama, biri de kendisine ayırırdı. Adımı koydukları gün tek olduğumu zannederken, kendimi tanımaya başlayalı, herkeste olduğumu fark ettim.
Her yerde olmanın verdiği mutluluktur beni güçlü kılan. Zaman zaman bende ağlar bende gülerim. Bazen toprağın yağmur damlası ile kavuşması olurken bazen de gecenin çökmesi gibi batarım.
Kaybedilmem ama fark edilmeyebilirim.
Taki insanlar beni yeniden buluncaya kadar, son bırakıldığım yerde durur beklerim.

Altuğ Gececi
dönüşüm konağı